قرآن کريم انسان ها را به درستي و راستي و عمل به وعده خودشان دعوت نموده است.
در بسياري از آيات خداوند از مسلمانان خواسته تا اگر وعده اي به برادر ديني خود دادند به وعده و عهد خود عمل نمايند. يکي از مواردي که در جهان آخرت از انسان ها سئوال ميشود عهد و وعده هايي است که به انسان ها دادهاند.
در سوره اسراء آيه 34 آمده است: "و اوفوا بالعهد انّ العهد کان مسؤولاً" به عهد خويش وفا نماييد که البته از عهد و پيمان سئوال مي شود.
وفاي به عهد از نشانه هاي ايمان است و خداي منان بدان بسيار سفارش کرده است. امام صادق (ع) مي فرمايد: "عده المومن أخاه نذرٌ لا کفّاره له، فمن أخلف فبخلف الله بدأ و لمقته تعرّض" وعده مومن به برادر (ديني) خود نذري است که کفاره ندارد. پس هر که به آن وفا ننمايد، وعده با خداوند را نقض کرده و خود را به غضب او دچار ساخته است.
يادگيري عمل به پيمان و عهد خود از دوران کودکي و از طرف والدين آغاز مي شود.
يکي از نمودهاي بارز عدالت در مورد فرزندان، عمل کردن به وعده هايي است که پدر و مادر به آنان مي دهند.
در شان و منزلت والدين نيست که وعده خود به فرزندانشان را جامه عمل نپوشانند.
عمل به وعده، آثار بسيار نيکو و مثبتي بر فرزند و خانواده دارد. وفا به عهد باعث اعتماد، محبت، تحکيم روابط خانوادگي، حفظ حيثيت و تحکيم مباني تربيتي مي شود.
در اين باره از رهبران و پيشوايان ديني احاديث وافري وجود دارد.
رسول مکرم اسلام فرموده است: فرزندانتان را دوست بداريد و با آنان از روي محبت و شفقت رفتار نماييد و اگر وعده اي به آنها داديد، به وعده خود عمل کنيد، زيرا آنان جز شما كسي را روزي ده خود نمي دانند.
رسول گرامي اسلام مي فرمايد: "من کان يومن بالله و اليوم الاخر فليف اذا وعد" هر که به خداوند و روز جزا ايمان دارد، بايد به وعده اي که مي دهد وفا کند.
حضرت علي (ع) نيز فرموده است: "المسوول حرًّ حتّي يعد" کسي که از او چيزي خواسته شود، در انجام آن آزاد است تا هنگامي که وعده کند.
فرزندان با اعتمادي که به پدر و مادر خود دارند. آنان را راستگو مي دانند.
عمل نکردن به وعده هم موجب عقوبت اخروي است و هم تجاوزي بزرگ به حقوق فرزندان به شمار مي رود. والدين مجبور به وعده دادن نيستند، ولي هر گاه به فرزندانشان وعده اي دادند، حتماً بايد بدان عمل نمايند.
فرزندي که از والدين خود، بويژه پدر، بد عهدي ببيند، او را فردي فريبکار مي شمارد و رفته رفته از وي بيزار
ميگردد. به اين ترتيب او نسبت به والدين بي اعتماد
ميشود و حتي اعتقاد او نسبت به اصول انساني و اسلامي سست مي گردد. بيان مطالب تربيتي و الفاظ زيبا هرگز نمي تواند جبران کننده زشتي خلف وعده شود و اثر آن را از ذهن حساس و تيزبين فرزند بزدايد.
فرزند، والدين را محلّ اتکاي خود مي داند و پدر را
تامينکننده معاش و ساير نيازهاي زندگي اش مي شناسد.
او اگر گفتار و کردار والدين خود را دوگانه ببيند، خود را بي پناه حس مي کند و آشفته و سرگشته مي شود.
حضرت موسي بن جعفر (ع) نيز فرموده اند: آن گاه که وعده اي به کودکان داديد، بدان وفا نماييد، زيرا آنان شما را روزي ده خود مي دانند.
خداوند از هيچ چيز آن قدر خشمگين نمي شود که از ستم بر زنان و کودکان. عمل والدين به وعده هايشان هم موجب خوشحالي فرزندان مي شود و هم سبب خرسندي خودشان. رسول خدا (ص) فرموده است: "من فرّحه فرّحه الله يوم القيامه" هر که فرزندش را از خود شاد نمايد، خداوند روز قيامت او را شاد کند.