ناامیدی و امید احمقانه به خدا؛ راه‌هایی برای نفوذ شیطان

از آنجا که قرآن برای همه زمانها و همه مردم نازل شده است، به همه حالتهای اساسی انسانی توجه کرده است. حالت یأس و ناامیدی یکی از این حالات است که درباره آن باید از قرآن درس بگیریم .در اینجا می‌خواهیم آن را به عنوان یکی از راه‌های نفوذ شیطان معرفی کنیم. در ادامه می‌خوانیم که نقطه مقابل آن یعنی امید کاذب هم راه دیگری از شیطان برای نفوذ در انسانهاست.

در آن هنگام که پیری به سراغ ابراهیم علیه السلام آمده بود و همسرش هم نازا بود، فرشتگان خدا به او مژده پسری بردبار را به او دادند. او بعد از کمی صحبت با فرشتگان گفت:قَالَ وَمَن یَقْنَطُ مِن رَّحْمَةِ رَبِّهِ إِلاَّ الضَّآلُّونَ(حجر، 56) گفت: «چه كسى- جز گمراهان- از رحمت پروردگارش نومید مى‏شود؟»

با این جمله، ابراهیم علیه السلام به خدا گفت که من از رحمت تو هیچ گاه مأیوس نیستم ، هرچند درباره اموری باشد که خیلی احتمالش کم است.

ضالون و ضالین از یک ریشه هستند که معنای آن برای همه ما روشن است زیرا روزانه ده بار در نمازهای خود می گوییم: غَیرِ المَغضُوبِ عَلَیهِمْ وَلاَ الضَّالِّینَ ؛ همواره از راه گمراهان به خدا پناه می‌بریم.

با کنار گذاشتن این آیه و جمله‌ای که ابراهیم علیه السلام فرمود، روشن می‌شود که هر کس که جزو ضالین نباشد ، حتماً به رحمت خدا امید دارد؛ بنابراین ما روزانه در نمازهای خود به خدا اعلام می‌کنیم که به رحمت خدا امید داریم و هرگز از آن قطع امید نکرده‌ایم.

با این حال، رفتار عمومی انسانها به گونه دیگری است. خدا در قرآن به ما گوشزد کرده است که عموم انسانها مراقب حالت امید خود نیستند. به سبب ظاهربینی گاه به رحمت خدا امیدوارند و گاه ناامید:

وَلَئِنْ أَذَقْنَا الإِنْسَانَ مِنَّا رَحْمَةً ثُمَّ نَزَعْنَاهَا مِنْهُ إِنَّهُ لَیَئُوسٌ كَفُورٌ (هود، 9)

و اگر از جانب خود رحمتى به انسان بچشانیم، سپس آن را از وى سلب كنیم، قطعاً نومید و ناسپاس خواهد بود.

از اینجا می‌فهمیم که یأس جزو حالات احساسی شایع در میان انسانهاست و بنابراین لازم است درباره آن هرچه بیشتر بدانیم.

اگر بخواهیم در قرآن کریم به دنبال معادل معنایی ناامیدی باشیم، به دو کلمه "یأس" و "قنوط " بر می‌خوریم.

در قرآن می‌خوانیم که انسان همواره از خدا خیر را می‌خواهد و اگر شری به او برسد ناامید می‌شود: لَا یَسْأَمُ الْإِنسَانُ مِن دُعَاء الْخَیْرِ وَإِن مَّسَّهُ الشَّرُّ فَیَۆُوسٌ قَنُوطٌ (فصلت، 49)

معارفی از جزء ششم قرآن کریم

در ادامه بحثهای معرفتی و بیان معارفی از قرآن کریم در این قسمت برای انس معنایی بیشتر با کلام الهی، آیاتی از جزء ششم را مورد بحث قرار داده و معارفی از آن را با استناد به کتب معتبر تفسیری تقدیم می نماییم.

خطری که بیش از ترک عبادت آخرت انسان را تهدید می کند

وَ مَن یَسْتَنكِفْ عَنْ عِبَادَتِهِ وَ یَسْتَكْبرِْ فَسَیَحْشرُُهُمْ إِلَیْهِ جَمِیعًا(172) فَأَمَّا الَّذِینَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ فَیُوَفِّیهِمْ أُجُورَهُمْ وَ یَزِیدُهُم مِّن فَضْلِهِ  وَ أَمَّا الَّذِینَ اسْتَنكَفُواْ وَ اسْتَكْبرَُواْ فَیُعَذِّبُهُمْ عَذَابًا أَلِیمًا ... (173)

قرآن کریم می فرماید: كسانى كه از عبادت و بندگى پروردگار امتناع ورزند و این امتناع از تكبر و خودبینى آنها سرچشمه بگیرد، خداوند همه آنها را در روز رستاخیز حاضر خواهد ساخت و به هر كدام كیفر مناسب خواهد داد. در آن روز به آنها كه داراى ایمان و عمل صالح بوده‏اند پاداششان را به طور كامل خواهد داد و از فضل و رحمت خود بر آن خواهد افزود؛ ولی کسانی را كه از بندگى خدا امتناع ورزیدند و راه تكبر را پیش گرفتند به عذاب دردناكى گرفتار خواهد كرد.(1)

استنكاف یعنى امتناع و انزجار از چیزى. این حالت در مورد عبادت و بندگى خدا، گاهى ریشه در جهل و نادانى دارد و گاهى به خاطر تكبر و خودبینى و سركشى است.

علامه طباطبایی(ره) می فرماید: استنكاف به تنهایى باعث سخط الهى نمى‏شود، زیرا استنكاف دو جور ممكن است باشد، یكى از نادانى و استضعاف و دیگرى از استكبار، آن استنكافى باعث خشم و غضب الهى مى‏شود كه برخاسته از روح استكبار باشد.(2)

کفر، تمام اعمال و عبادات گذشته انسان را نابود می کند

وَ مَن یَكْفُرْ بِالْایمَانِ فَقَدْ حَبِطَ عَمَلُهُ وَ هُوَ فىِ الاَْخِرَةِ مِنَ الخَْاسِرِینَ(5- مائده)

قانون قرآن این است: اگر كسى نسبت به آنچه که باید ایمان بیاورد، كفر بورزد و راه مؤمنان را رها كرده و در راه كافران قرار گیرد، اعمال او بر باد می رود و در آخرت در زمره زیانكاران خواهد بود.

«كفر به ایمان» یعنی آدمى به آنچه كه مى‏داند حق است عمل نكند؛ مانند اینكه می داند اسلام حق است ولی مشركین را دوست بدارد و با آنان اختلاط کند و نیز مانند کسی که می داند نماز و روزه و زكات و حج، جزء دین و از ارکان آنند ولی با این حال آنها را ترک کرده و به آنها عمل نکند.(3)

فرق بین کافر و فاسق

نکته دیگر اینکه «كفر به ایمان» در مورد كسى صادق است كه همواره عمل به مقتضاى ایمان خود را ترك كند و همیشه و به طور دائم بر خلاف علم خود عمل نماید از این رو كسى كه در زندگیش گاهی حق را مى‏پوشاند و بر خلاف علم و ایمانش عمل مى‏كند به چنین كسى نمى‏گویند به ایمانش كفر ورزیده؛  بلكه مى‏گویند او مرتكب فسقى شده است.(4)

در هیچ شرایطی ظلم نکنید

یَأَ ایهَُّا الَّذِینَ ءَامَنُواْ كُونُواْ قَوَّامِینَ لِلَّهِ شهَُدَاءَ بِالْقِسْطِ وَ لَا یَجْرِمَنَّكُمْ شَنََآنُ قَوْمٍ عَلىَ أَلَّا تَعْدِلُواْ  اعْدِلُواْ هُوَ أَقْرَبُ لِلتَّقْوَى‏ وَ اتَّقُواْ اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ خَبِیرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ (8- مائده)

این آیه می گوید: اى اهل ایمان! براى خدا قیام كنید و شهادت عادلانه دهید. دشمنى گروهى نباید سبب شود كه عدالت را رعایت ننمایید. عدالت ورزید كه آن به تقوا نزدیكتر است و از خدا پروا داشته باشید زیرا كه خداوند به آنچه انجام مى‏دهید، آگاه است.

"شنئان" به معنای بغض و کینه ایست که همراه فاصله گرفتن باشد.(5) آیه مورد بحث در مورد شهادت دادن به ناحق علیه كسى است که در آن، شاهد به دلیل بغضى كه نسبت به مشهود علیه دارد سعی می کند تا با ضایع کردن حق او، انتقام خود را از او بگیرد.

آیه در صدد آن است که مومنین را از چنین ظلمی در شهادت باز دارد ظلمی که ممکن است در اثر وجود سابقه دشمنی بین آنها در شهادت صورت پذیرد. از این رو شهادت را مقید به قسط كرد و فرمود: باید كه شهادت شما به قسط و به حق باشد و در شهادت دادن کینه ها و غرضهاى شخصى را دخالت ندهید.(6) آنگاه به دلیل اهمیت موضوع بار دیگر روى مساله عدالت تكیه كرده و مى‏فرماید: عدالت بورزید كه به پرهیزگارى نزدیكتر است و از آنجا كه عدالت مهمترین ركن تقوا و پرهیزگارى است به عنوان تاكید اضافه مى‏كند: از خدا پروا داشته باشد؛ زیرا خداوند از تمام اعمال شما آگاه است.(7)

حکم محارب در قرآن

إِنَّمَا جَزَؤُاْ الَّذِینَ یحَُارِبُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ یَسْعَوْنَ فىِ الْأَرْضِ فَسَادًا أَن یُقَتَّلُواْ أَوْ یُصَلَّبُواْ أَوْ تُقَطَّعَ أَیْدِیهِمْ وَ أَرْجُلُهُم مِّنْ خِلَافٍ أَوْ یُنفَوْاْ مِنَ الْأَرْضِ  ذَالِكَ لَهُمْ خِزْىٌ فىِ الدُّنْیَا  وَ لَهُمْ فىِ الاَْخِرَةِ عَذَابٌ عَظِیمٌ(33)

این آیه، جزاى افراد متجاوزى را كه اسلحه به روى مسلمانان مى‏كشند و با تهدید به مرگ و حتى كشتن، اموالشان را به غارت مى‏برند با شدت هر چه تمامتر بیان مى‏كند و مى‏گوید: كیفر كسانى كه با خدا و پیامبر(ص) به جنگ بر مى‏خیزند و در روى زمین دست به فساد مى‏زنند این است كه یكى از این چهار مجازات در مورد آنها اجراء شود: نخست اینكه كشته شوند؛ دیگر اینكه به دار آویخته شوند؛ سوم اینكه دست و پاى آنها به طور مخالف (دست راست با پاى چپ) بریده شود و چهارم اینكه از سرزمینى كه در آن زندگى می کنند تبعید شوند. مگر كسانى كه پیش از دسترسى به آنها توبه و بازگشت كنند كه مشمول عفو خداوند خواهند شد.(8)

چند نکته:

1. منظور از «محارب» كسى است که با تهدید اسلحه به جان یا مال مردم تجاوز كند؛ اعم از اینكه به صورت دزدان سرگردنه‏ در بیرون شهرها چنین كارى كند و یا در داخل شهر؛ مانند افراد چاقوكشى كه حمله به جان و مال و نوامیس مردم مى‏كنند.

2. منظور از قطع دست و پا، همان مقدارى است كه در مورد سرقت بیان گردیده؛ یعنى تنها بریدن چهار انگشت از دست یا پا مى‏باشد.

3. مجازاتهاى چهارگانه فوق، متناسب با چگونگى جرم و جنایتى است كه انجام گرفته و به تشخیص دادگاه عدل اسلامی در مورد محارب اعمال می شود.

اسرائیلیات و خلقت حضرت آدم و حوا(علیهماالسلام)

در حدیثی زاره از امام صادق علیه السلام سۆال کرد: نزد ما مردمانی هستند که می‌گویند حق تعالی حوا را از دنده‌های چپ آدم آفرید. امام فرمودند: خداوند از آنچه ایشان می‌گوید منزّه است. این حرف را کسی می‌زند که معتقد است خداوند قدرت نداشت برای آدم همسری را از راهی جز استخوان وی بیافریند و این اعتقاد، راه را بر اعتراض کننده می‌گشاید که بگوید: اگر حوا از استخوان آدم آفریده شده پس آدم با برخی از اعضای خود نزدیکی کرده!!! این افراد را چه می‌شود؟ خدا میان ما و ایشان قضاوت کند»

الف) کیفیّت ظاهری آدم

1- از ابوهریره نقل شده است که پیامبر صلی الله و علیه و آله و سلم فرمودند:

«خداوند انسان را آفرید در حالیکه 60 ذراع طول داشت. آنگاه فرمود: برو بر آن دسته از فرشتگان سلام کن و سپس جواب آنان را بشنو که همان تحیّت تو و ذریّه توست. آدم رفت  وگفت: سلام علیکم. فرشتگان پاسخ دادند: «السلام علکیم و رحمة الله» و جمله‌ی اخیر یعنی «و رحمة الله» را بر آن افزودند. پس هر که داخل بهشت شود، همانند آدم طول او 60 ذراع است و پیوسته خلق پس از او تا امروز ناقص و کوتاه شده‌اند.»[1]

این روایت با مضمونی مشابه در کتاب صحیح بخاری نیز آمده است.[2]

2- از مقاتل بن سلیمان نقل شده است که:

«از ابا عبدالله علیه السلام پرسیدم: قامت آدم و حوا هنگام نزول به زمین چقدر بود؟ فرمود: ما در کتاب علی علیه السلام چنین یافتیم که خدای تعالی وقتی آدم و همسرش را به زمین هبوط داد، دوپای آدم بر کوی صفا و سر آن بالاتر از افق آسمان بود. او از بابت حرارت شدید به خداوند شکایت کرد و خداوند به جبرئیل وحی فرمود که آدم از حرارت آفتاب ناراحت است. پس جبرئیل نگاهی به او افکند و او را فشرد که در نتیجه، طول آدم 70 ذراع و طول حوا 35  ذراع شد.[3]

پیامبر و دروغ!

ابراهیم (علیه السلام) پیامبر بزرگی است که خدای متعال آن حضرت را «حنیف» خوانده است که در زبان قرآن این واژه به کسی اطلاق می شود که از آیین باطل زمان خود به سوی آیین حق تمایل کرده است.

اسرائیلیات در داستان حضرت ابراهیم (علیه السلام)

خدای متعال از آن جهت ابراهیم را به عنوان حنیف توصیف کرده که آن حضرت پرده های تقلید و تعصّب را درید و در محیط و زمانی که همگان غرق بت پرستی بودند، هرگز تسلیم بت نشد.

بر همین مبنا در اینجا به پاره ای از روایات جعلی که بسیار کوشیده اند تا چهره ای نادرست از این پیامبر عظیم و اسوه ی حسنه ارائه دهند، می پردازیم.

حدیث 1. طبری در تفسیر خود ذیل آیه ی 89 سوره ی صافات از ابوهریره نقل کرده که

رسول خدا (صلی الله علیه وآله) فرمود:

«ابراهیم دروغ نگفت مگر در سه مورد: دو موردش برای خدا بود که گفت: «إنّی سَقیمٌ» و جای دیگر که گفت «بَل فَعَلَهُ کبیرهُم هذا» بلکه بزرگشان کرده باشد! و دروغ سومش درباره ی همسرش ساره بود که گفت: این خواهر من است.

حدیث 2. تفصیل حدیث یاد شده در صحیح بخاری و صحیح مسلم و برخی دیگر از جوامع روایی اهل سنّت بدین صورت روایت شده:

«ابوهریره از رسول خدا (صلی الله علیه وآله) نقل می کند: ابراهیم دروغ نگفت مگر در سه مورد، دو مورد آن برای خدا بود که گفت «إنّی سَقیمٌ» و «بَل فَعَلَهُ کبیرهُم هذا» و دروغ سومش درباره ی همسرش ساره بود؛ آنگاه که وی به همراهی ساره که زیباترین زنان بود به کشور پادشاه زورگویی وارد شد، ابراهیم در آنجا به ساره گفت: اگر این مرد ستمگر بداند که تو همسر من هستی، تو را به زور از دست من می گیرد. اگر ارتباط تو را با من سوال کرد، بگو که من خواهر وی هستم، زیرا تو از نظر اسلام و عقیده خواهر من هستی و من در روی زمین غیر از تو و خودم مسلمانی سراغ ندارم. اتفاقاً مأموران ساره را دیدند و به پادشاه رساندند که به شهر تو زن زیبایی آمده است که نباید به جز تو زن دیگری گردد. او دستور داد تا ساره را حاضر کنند و چون خواستند او را بیاورند، ابراهیم به دعا و نماز مشغول شد و چون چشم شاه به رخسار زیبای ساره افتاد، نتوانست خودداری کند و دست به سوی ساره دراز کرد. در همان حال دستش خشک شد. به ساره گفت: از خدا بخواه دست مرا به حال خود برگرداند....»

مقایسه داستان حضرت آدم و فرزندانش در تورات و قرآن

در فصل چهارم از سفر پیدایش از تورات چنین آمده:

1- آدم همسرش حوّا را شناخت و حوّا باردار شد و قایین(1) را به دنیا آورد و - از خوشحالی- گفت: از ناحیه رب صاحب فرزند پسری شدم.

2- حوّا بار دیگر باردار شد و این بار هابیل را به دنیا آورد و هابیل کارش گوسفندداری و قایین شغلش زراعت بود.

3- بعد از ایّامی حادثه‌ای رخ داد و آن این بود که قایین از حاصل زمین چیزی را برای رب قربانی کرد.

4- و هابیل هم از گوسفندان بکر و چاق خود یک گوسفند قربانی کرد و رب به قربانی هابیل نظر کرد.

5- و اما به قایین و قربانی‌اش نظر نکرد پس قایین سخت در خشم شد و آبرویش رفت (و یا چهره‌اش در هم افتاد).

6- و پروردگار به قایین گفت: چرا خشمگین شدی و چرا چهره‌ات تغییر کرد؟

7- آیا اگر تو خوبی می‌کردی به درگاه ما بالا نمی‌آمد؟! و اگر خوبی نکنی قهراً در معرض گناه قرار می‌گیری و گناه را کمین گرفته بدان، آری در این صورت گناه مشتاق تو و در پی تو است و این تو هستی که گناه را برای خود سرنوشت ساختی.

8- قایین سر برادرش هابیل را گرم به سخن کرد و در همان حال که با هم نشسته بودند که قایین برخاست و هابیل را بکشت.

9- رب به قایین گفت: هابیل برادرت کجاست؟ گفت: نمی‌دانم و من نگهبان برادرم نبودم.

10- رب گفت: این چه کاری بود کردی؟ صدای خون برادرت از زمین به من رسید.

11- اینک تو دیگر ملعونی، تو از جنس همان زمینی هستی که دهن باز کرد برای فرو بردن خونی که به دست تو از برادرت ریخت.

12- تو چه وقت در زمین کار کردی که زمین پاداش عمل تو را که همان مواد غذایی اوست به تو ندهد؟ اینک محکومی به این که عمری به سرگردانی و فرار در زمین بگذرانی.

13- قایین به رب گفت: گناه من بزرگتر از آن است که کسی بتواند آن را حمل کند.

14- تو امروز مرا از روی زمین و از روی خودت طرد کردی تا پنهان و سرگردان زندگی کنم و در زمین فراری باشم تا هر کس مرا یافت به قتلم برساند.

15- رب به او گفت: بدین جهت هر کس قایین را بکشد هفت برابر از او انتقام گرفته می‌شود و رب برای قایین علامتی قرار داد تا هر کس او را دید به قتلش نرساند.

16- لاجرم قایین از پیش رب بیرون آمد و در سرزمین نور که ناحیه شرقی عدن است سکونت گزید ( این بود شانزده آیه که از تورات عربی و چاپ کمبریج سال 1935نقل گردید).

داستان ازدواج حضرت داوود با زن اوریا

اعتقاد به مصونیت انبیاء از گناهان عمدی و سهوی (عصمت )از عقاید شیعه است . کارآمد بودن راه وحی و رهبری انبیاء در هدایت آدمیان چنین عصمتی را می طلبد، خداوند پیام مهم دین را به دست خطاکاران نمی دهد که خود مداوماً اشتباه و خطا می کنند . چرا که در این حالت نه پیام از تحریف در امان است و نه خطاکاران می توانند پیامبران شایسته ای باشند تا مردم را هدایت کنند .

عصمت ریشه در پایه های عقلی و شرعی دارد زیرا طبیعتا انسان ها تابع رهبرانی پاک هستند که با وجود هوای نفس، خویشتندار باشند و خود را آلوده به نا فرمانی حق متعال نگردانند .

اما یهودیان و مسیحیان با تحریف کتب الهی سعی در خدشه دار کردن عصمت انبیاء کردند و با داستان سرایی های باطل کتب الهی را تکذیب و تحریف کردند .در این میان قرآن به شفاف سازی چهره انبیاء پیشین می پردازد و داستان های واقعی را بیان  می دارد .

قصه حضرت آدم و حوا ، حضرت عیسی (علیه السلام) ،داوود (علیه السلام) و سلیمان (علیه السلام)...... وبا استنادات واقعی و تاریخی سعی در برطرف کردن تحریف های کتب پیشین نماید.

اسرائیلیات

به افسانه های قدیمی که از یهودیان و مسیحیان و مانند آنها سرچشمه گرفته و احادیث و تفاسیر اسلامی را تحت تاثیر خود قرار داده اند در اصطلاح علماء اسرائیلیات گفته می شود .

علت پیدایش اسرائیلیات

1-پس از بعثت نبی اکرم و ظهور و گسترش اسلام ، با صدماتی که به یهودیان وارد شد همه توان و نیرو خود را برای ویران کردن پایه های اسلام و تحریف تعالیم دینی بکار گرفتند ، یهودیان زخم خورده معارف دینی را با اباطیل و افسانه های خرافی آلوده کردند و متاسفانه بسیاری از اسرائیلیات و داستان های باطل وارد کتب تفسیری و روایی مسلمانان شد .

2-بعد از وفات پیامبر رحمت (صلی الله علیه وآله) با خلافت خلفای راشدین عملا مقام ولایت و مرجعیت دینی و علمی اهل بیت(علیه السلام) غصب شد و مردم برای پاسخ سئوالات قرآنی و تفسیری بجای رجوع به منبع وحی و امامان معصوم  به یهودیان تازه مسلمان رو آوردند و آنان نیز با داستان سرایی های باطل خود اسرائیلیات را وارد مباحث تفسیر قرآن می کردند .

سکانس‌هایی از داستان حضرت طالوت در قرآن و تورات

یكی از شخصیت های تاریخی كه داستان او دستخوش تحریف های بسیاری قرار گرفته است، شخصیتی است به نام حضرت طالوت كه قرآن كریم داستان این شخصیت تاریخی را در آیات 247 تا 251 از سوره مباركه بقره بیان می كند .

یكی از خصوصیت های داستان هایی كه در قرآن كریم بیان شده ،آن است كه در آنها به بیان تمام جزئیات و قسمت های مختلف از زندگی یك پیامبر و یا یك شخصیت تاریخی پرداخته نشده و تنها قسمت هایی كه حاوی مسائل تربیتی و اخلاقی  بوده ،بیان شده است .

به همین جهت مسلمانان در جستجوی مطالعه و دانستن قسمت های مختلف این داستان ها، كنجكاوی هایی داشتند و برای دست یافتن به پاسخ سوالات خود به اهل كتاب و به ویژه یهودیان مراجعه می كردند و اهل كتاب نیز با توجه به مسائلی كه در تورات بیان شده بود ، به سوالات مسلمانان جواب می دادند و همین مسئله سبب شد تا این گروه از این فرصتی كه در اختیار آنها قرار داده شده، به خوبی استفاده كنند و حقایقی را كه در داستان این پیام آوران الهی بیان شده بود را وارونه كنند و چهره ای مخدوش از انبیاء را به همه معرفی كنند.

یكی از شخصیت های تاریخی كه داستان او دستخوش تحریف های بسیاری قرار گرفته است، شخصیتی است به نام حضرت طالوت كه قرآن كریم داستان این شخصیت تاریخی را در آیات 247 تا 251 از سوره مباركه بقره بیان می كند .

اما در تورات و به تبع آن در برخی از كتب تفسیری و كتاب هایی كه به بررسی داستان های انبیاء پرداخته اند ، داستان این شخصیت با تفاوت های بسیار زیادی نسبت به قرآن مجید بیان شده است كه در این نوشتار سعی شده است تا در چند سكانس مختلف داستان طالوت در تورات و قرآن مجید مورد بررسی قرار بگیرد تا با شخصیت واقعی ایشان بیشتر آشنا شویم و تحریف هایی كه در داستان وی به وجود آمده است را بشناسیم .

سكانس اول: بنی اسرائیل درخواست پادشاه می كنند

قرآن كریم در اولین آیه ای كه داستان طالوت از آنجا شروع می شود ، درخواست بنی اسرائیل را این گونه بیان می كند كه :

(أَ لَمْ تَرَ إِلَى الْمَلَإِ مِنْ بَنی‏ إِسْرائیلَ مِنْ بَعْدِ مُوسى‏ إِذْ قالُوا لِنَبِیٍّ لَهُمُ ابْعَثْ لَنا مَلِكاً نُقاتِلْ فی‏ سَبیلِ اللَّهِ قالَ هَلْ عَسَیْتُمْ إِنْ كُتِبَ عَلَیْكُمُ الْقِتالُ أَلاَّ تُقاتِلُوا قالُوا وَ ما لَنا أَلاَّ نُقاتِلَ فی‏ سَبیلِ اللَّهِ وَ قَدْ أُخْرِجْنا مِنْ دِیارِنا وَ أَبْنائِنا فَلَمَّا كُتِبَ عَلَیْهِمُ الْقِتالُ تَوَلَّوْا إِلاَّ قَلیلاً مِنْهُمْ وَ اللَّهُ عَلیمٌ بِالظَّالِمینَ : آیا از [حال‏] سران بنى‏اسرائیل پس از موسى خبر نیافتى آنگاه كه به پیامبرى از خود گفتند: «پادشاهى براى ما بگمار تا در راه خدا پیكار كنیم»، [آن پیامبر] گفت: «اگر جنگیدن بر شما مقرر گردد، چه بسا پیكار نكنید.» گفتند: «چرا در راه خدا نجنگیم با آنكه ما از دیارمان و از [نزد] فرزندانمان بیرون رانده شده‏ایم.» پس هنگامى كه جنگ بر آنان مقرر شد، جز شمارى اندك از آنان، [همگى‏] پشت كردند، و خداوند به [حالِ‏] ستمكاران داناست.)( البقرة :  246)

طبق این آیه هدف از بنی اسرائیل از درخواست پادشاه برای آنها ،مبارزه با دشمنی بود كه زندگی آنها را با خطر های جدی مواجه كرده بود و به همین جهت نزد پیامبر خود رفتند (كه به دلائلی نام این پیامبر در آیات الهی ذكر نشده است )و از وی درخواست كردند تا برای مبارزه با دشمنان ،پادشاهی را برای آنها انتخاب كند.

اما در تورات این داستان كاملا متفاوت نقل شده است و در آن خبری از مبارزه و جهاد با دشمنان نیست ،چرا كه این كتاب داستان این درخواست را اینگونه به تصویر می كشد :

(سموئیل نبی در دوران پیری اش امور قضاوت را به فرزندانش داده بود. ولی فرزندانش افراد طمعكار و ناصالح بودند. و به همین علت از پیامبرشان خواستند برای آنها پادشاهی معین كند، تا در بین آنها به عدالت رفتار كند.) (سموئیل اول باب 10)

نگاهی به اسرائیلیات در سرگذشت حضرت شیث (علیه السلام)

پیرامون ازدواج فرزندان حضرت آدم و جریان وصایت حضرت هابیل و شیث نظریه هایی مطرح شده که ما ابتدا نظریه های ضعیفی که از این دست اسرائیلیات در این زمینه وجود دارد را بیان و علت ضعف و ردّ آنها را مطرح می کنیم و سپس به بیان نظریه برگزیده می پردازیم.

حضرت شیث علیه السلام

حضرت شیث(علیه السلام) سومین فرزند آدم و حوا پس از هابیل و قابیل است. او فرزند و جانشین حضرت آدم بود. روزی كه هابیل از دنیا رفت همسرش نزله صاحب فرزندى شد كه آدم (علیه السلام) او را به پاس قدردانى از پدرش هابیل نام نهاد. شیث نیز بعد از بلوغ با عروسى بهشتى بنام «ناعمة» ازدواج نمود. حاصل این ازدواج دختركى بود بنام «حوریة» كه بعدها به ازدواج هابیل ( پسر هابیلی که به دست قابیل کشته شد ) درآمد و نسل بعد كه هم اكنون نیز ادامه دارد؛ دنباله ازدواج مبارک این دو تن مى‏باشد.(1)

زمانی كه دوران نبوت آدم (علیه السلام) به سر آمد او از جانب خداوند متعال فرمان یافت تا آثار نبوت و گنجینه دانش رسالت خویش را به فرزندش «شیث» منتقل سازد و او را به رازدارى و تقیه سفارش نماید؛ چرا كه در غیر اینصورت به همان مصیبتى دچار خواهد شد كه گریبانگیر هابیل گشت.(2)

نگاهی به اسرائیلیات در سرگذشت حضرت شیث (علیه السلام)

اسرائیلیات‏ اصطلاحی است كه متفكران مسلمان آن را بر مجموعه اخبار و قصه‏های یهودی و نصرانی اطلاق می‏نمایند كه بعد از ورود جمعی از یهودیان و مسیحیان به دین اسلام و یا تظاهر آنها به مسلمانی وارد جامعه اسلامی گردیده است.(3) پس از رحلت رسول خدا(صلی الله علیه و آله), بسیاری عقاید باطل و نادرست، به سرعت و با حمایت دستگاه خلافت به میان مردم راه پیدا کرد و کتب حدیثی سده های اول مملوّ از این اسرائیلیات شد.

و شهوت از سر انگشتان او خارج شد!

داستان سرایان و خیال پردازان با تحریفات و افسانه های موهوم خود و با شاخ و برگ های دروغینی که به داستان پر جاذبه حضرت یوسف علیه السلام دادند، چهره تابناک این پیامبررا نیزبه سان دیگر پیامبران غبارآلود جلوه دادند و تلاش کردند با آلوده ساختن این سرچشمه پاک، جویندگان حقیقت را از بهره جستن از این زلال معنوی محروم کنند. ما در ذیل به برخی از اباطیل و سخنان زشت و مشمئز کننده آنان اشاره می کنیم.

یوسف صدّیق در تاریخ بشریت یکی از چهره های زیبای معنوی و از شخصیت های ممتاز و و کم نظیری است که از مکتب تربیتی و انسان ساز وی می توان درس های پرهیزگاری، طهارت نفس و پاکدامنی و سایر کمالات اخلاقی را فرا گرفت؛ بدین خاطر است که خداوند تعالی داستان یوسف را «احسن القصص» خوانده و آن حضرت را به عنوان یک تمثیل ایمان و اخلاق و به عنوان نمونه والای انسانیّت و فضیلت معرفی کرده و مشتاقان حقیقت و معنویّت از آن آیینه تمام نمای سجایای اخلاقی فرا خوانده است. اما افسوس که داستان سرایان و خیال پردازان با تحریفات و افسانه های موهوم خود و با شاخ و برگ های دروغینی که به این داستان پر جاذبه دادند، چهره تابناک این پیامبر را نیز به سان دیگر پیامبران غبارآلود جلوه دادند و تلاش کردند با آلوده ساختن این سرچشمه پاک، جویندگان حقیقت را از بهره جستن از این زلال معنوی محروم کنند. ما در ذیل به برخی از اباطیل و سخنان زشت و مشمئز کننده آنان اشاره می کنیم.

اسرائیلیات و قصد مراوده یوسف با همسر عزیز مصر

مصائب یوسف (علیه السلام)

در تفاسیری چند در ذیل آیه کریمه: « وَ لَقَدْ هَمَّتْ بِهِ وَ هَمَّ بِها لَوْ لا أَنْ رَأى‏ بُرْهانَ رَبِّهِ کَذلِکَ لِنَصْرِفَ عَنْهُ السُّوءَ وَ الْفَحْشاءَ إِنَّهُ مِنْ عِبادِنَا الْمُخْلَصینَ » « ...آن زن قصد او کرد و او نیز (اگر برهان پروردگار را نمی دید) قصد وی می شود....» (یوسف/24) روایات اسرائیلی و افسانه های خرافی فراوانی وارد شده و نسبت های بسیار زشت و ناروایی به ساحت پاک حضرت یوسف (علیه السلام) داده اند که قلم از نگارش آن شرم دارد و به جرأت باید گفت در برخی از رمان های مبتذل نیز چنین پرده دری ها و صحنه آرایی هایی صورت نگرفته است!

همانا اگر این مجعولات در کتب تاریخی نقل شده بود، هیچ گاه حاضر نمی شدیم که آن ها را نقل کنیم و صفحه سفید کاغذ را به آن بیالاییم؛ اما چه می توان کرد که هرزه درابان این اباطبل را به عنوان تفسیر قرآن و در جنب کلام الهی جا داده اند و از همین رهگذر جفای بسیاری در حق این کتاب هدایت کرده اند که ما برای باز کردن مشت این دروغ پردازان و افشای اهداف شوم آنان ناچاریم تا برخی از این روایات را نقل کنیم و آن گاه آن ها را به دایره نقد ریخته، بی پایگی آن ها را آشکار کنیم؛

شخصیت یونس پیامبر از نگاه قرآن و تورات

شكی نیست كه قرآن كریم در نزد مسلمانان تنها سند اصیل و دست نخورده ای است كه طبق وعده خداوند متعال هیچ گونه تحریف و نقصی در آن نبوده و هیچ فرد و یا گروهی نیز نمی تواند اقدامی نسبت به تحریف این نسخه موفقیت كه برای بشریت نازل شده است انجام دهد .

دشمنان برای تحریف و زیر سوال بردن این معجزه الهی دست به اقدامات فراوانی زده اند تا شاید بتوانند استحكام و الهی بودن این كتاب را زیر سوال ببرند ،گاهی با تكیه بر آیاتی كه در آن از جهاد و مبارزه با دشمنان صحبت به میان آمده و نادیده گرفتن آیات صلح و دوستی قصد داشتند كه قرآن را به عنوان یك كتاب جنگ و مبارزه معرفی كنند .

روزگاری با ساختن سوره های مضحك و خنده دار قصد داشتند تا به مبارزه با قرآن كریم قیام كنند و آیات تحدی را زیر سوال ببرند.

و بعد از ناامید شدن از روش های ذكر شده و روش های دیگر و هنگامی كه خود را از نابودی و دستبرد به این معجزه بزرگ و تاریخی،ناامید و ناتوان یافتند، تصمیم گرفتند تا از طریق جعل و و تحریف و دروغ سازی های فراوان در احادیث پیامبر اكرم و امامان معصوم و مخصوصاً تحریف و دروغ سازی در روایاتی كه در تفسیر آیات الهی بیان شده بود به هدف شوم خود دست پیدا كنند .

در راستای تحریف آیات الهی در ابتدا ،شروع به وارونه نمودن حقایق دینی در سرگذشت انبیاء الهی زدند و طولی نكشید كه مروجین این موضوعات، با دو هدف ایجاد جلوه ای ناشایست نسبت به عقاید دینی و همچنین هتك حرمت پیامبران به صورت گسترده اقدام به ترویج مطالبی دروغین و ساختگی زدند.

این نوشتار قصد دارد تا به برخی از اسرائیلیات كه نسبت به حضرت یونس علیه السلام در كتب تفسیری بیان شده است بپردازد تا با بررسی این مطالب چهره واقعی این پیامبر الهی به خوبی برای همگان شناخته شود و شبهاتی كه پیرامون این شخصیت الهی مطرح شده پاسخ داده شود .

در آیات الهی از سرگذشت این پیامبر الهی و قوم او و اتفاقاتی كه برای آنها افتاد، جز قسمت های كوتاهی اشاره نشده است .

برای مثال در سوره صافات از آیات 139 تا 148 به بیان قسمتی از داستان این شخصیت پرداخته شده است كه آن جناب به سوی قومی فرستاده شد و از بین مردم فرارکرده و به کشتی سوار شد و در آخر نهنگ او را بلعید و سپس نجات پیدا كرد و بار دیگر به سوی آن قوم فرستاده شد و مردم به وی ایمان آوردند.